Χριστουγεννιάτικα μπισκότα "vintage στολίδια"... από τα Χριστούγεννα της παιδικής μου ηλικίας

Τις τελευταίες μέρες έχω έντονες μνήμες από τα Χριστούγεννα της παιδικής μου ηλικίας, που ταυτίζονταν με την περίοδο των σχολικών διακοπών.

Καταλήγω σιγά σιγά ότι είναι τρεις οι λόγοι που τα θυμάμαι τόσο έντονα τώρα στη δεύτερη καραντίνα.

Ο πρώτος λόγος είναι ο "κάθε μέρα είμαστε στο σπίτι" και η κάθε μέρα που ξημερώνει ειναι ένα copy paste της προηγούμενης. Και τότε ήταν κάπως έτσι.. Εφόσον δεν είχαμε σχολείο, μέναμε κάθε μέρα στο σπίτι (με τη γιαγιά) και μας άρεσε πάρα πολύ κυρίως γιατί αποφεύγαμε το πρωινό ξύπνημα, έπειτα γιατί στολίζαμε και φτιάχναμε χριστουγεννιάτικα γλυκά, παίζαμε και περιμέναμε τα δώρα της Πρωτοχρονιάς! Τα πάντα γίνονταν στο σπίτι και μάλιστα φορώντας κυρίως πιτζάμες!

Από τότε είχα να μείνω μέσα στο σπίτι τόσο πολύ και τόσο συνεχόμενα. Και είναι λογικό, με δουλειά που με κρατάει πάνω από 8 ώρες εκτός σπιτιού, με πολλές δραστηριότητες και χόμπυ τα απογεύματα, με τα Σαββατοκύριακα να αφιερώνονται σε φίλους και συγγενείς και την ετήσια άδεια σε εκδρομές και ταξίδια, έπρεπε να έρθει η πανδημία του 2020 να μου θυμίσει την έννοια της λέξης "σπίτι".

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι κατά κάποιον τρόπο φοιτώ ξανά στο νηπιαγωγείο. Μπορεί να εργάζομαι στο σπίτι αλλά ακούω μεγάλο μέρος από το ψηφιακό μάθημα του γιού μου και μου έχει ξυπνήσει μνήμες.

Χειροτεχνίες, κατασκευές, ζωγραφική, κουκλοθέατρο, παιχνίδι, τραγούδι, συνταγές και ατελείωτες δημιουργικές δραστηριότητες συμβαίνουν καθημερινά στο σαλόνι μας. Έτσι και τότε... Δεν είχαμε κινητά, τάμπλετ, υπολογιστές, σκληρούς δίσκους με αμέτρητες ταινίες, ούτε replay TV, σειρές on demand και Netflix, βασικά δεν είχαμε καν internet. Ακούγεται μακρινό παρελθόν αλλά δεν είναι και τόσο μακριά. Πώς ζούσαμε άραγε;

Ήμασταν "αναγκασμένοι" να γεμίσουμε τον ελεύθερο χρόνο μας με άλλες δραστηριότητες. Συγκεκριμένα θυμάμαι πολύ καθαρά ότι στήναμε ολόκληρες παραστάσεις με αυτοσχέδια κοστούμια από σεντόνια και αξεσουάρ από χαρτόνια. Είχα χορογραφήσει τη μουσική του Τσαϊκόφσκι από τη Λίμνη των κύκνων και τον Καρυοθραύστη δεκάδες φορές (ήταν οι αγαπημένες μου κασέτες). Ανάλογα με το tempo του κάθε κομματιού, αν ήταν αργό ή γρήγορο αν μου έβγαζε χαρά ή μελαγχολία, ταίριαζα τη χορογραφία στο παραμύθι μας (ήμουν με την αδερφή μου και δύο ξαδέρφες μου, όλες μικρότερές μου) και κάναμε πρόβες μέχρι τη μεγάλη μας πρεμιέρα στο σαλόνι της γιαγιάς η οποία υπομονετικά παρακολουθούσε και χειροκροτούσε. Το "σαλόνι της γιαγιάς" ήταν η θεατρική μας σκηνή.. Σήμερα έχει αντικατασταθεί από το Tik Tok για τα περισσότερα παιδιά...

Εκείνες τις στιγμές τις ξαναζώ κατά κάποιον τρόπο με το παιδί μου. Στην προσπάθειά μου να μην βλέπει παραπάνω "οθόνες" από όσο δεν μπορώ να αποφύγω, έχω επιστρατεύσει τα πάντα. Από κουκλοθέατρο με αυτοσχέδιες φιγούρες μέχρι ζωγραφική με διάφορες τεχνικές, όπως τον πουαντιγισμό (!!!) που μας έμαθαν και στο νηπιαγωγείο μας. Φυσικά, από τη λίστα μας δεν λείπουν τα επιτραπέζια παιχνίδια, το διάβασμα παραμυθιών και ο χορός! Ο μικρός μου (το DNA μου) διαλέγει το soundtrack της αγαπημένης του ταινίας και αυτοσχεδιάζει μέσα στο σπίτι. Η κίνησή του προσαρμόζεται στο ύφος της μουσικής, για πάραδειγμα ένα γρήγορο κομμάτι που το συνδυάζει με σκηνή καταδίωξης, το χορεύει τρέχοντας και προσπαθώντας να κρυφτεί από κάποιον που (φανταστικά) τον κυνηγάει. Κάποια κομμάτια τα χορεύει εξ' ολοκλήρου στο πάτωμα (γυαλίζει και το παρκέ παράλληλα) και κάποια εξ' ολοκλήρου όρθιος, κάνοντας πόζες ισορροπίας και στροφές (που προφανώς έχει δει από μένα)...

Ο τρίτος λόγος ειναι η γιαγιά. Πλησιάζουν οι μέρες που έχασα τη γιαγιά μου, ένα χρόνο πριν, και ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τα Χριστούγεννα της παιδικής μου ηλικίας, καθώς ήταν συνεχώς παρούσα. Μαζί της φτιάχναμε γλυκά, εκείνη μας κρατούσε συντροφιά και μας μαγείρευε καθώς οι γονείς μας εργάζονταν. Όλες αυτές οι μυρωδιές από μελομακάρονα, κουραμπιέδες, δίπλες, μπακλαβά, καρυδόπιτα, όλες αυτές οι γεύσεις από ρόδια, κάστανα, μανταρίνια σπιτικά, επιστρέφουν φέτος πιο έντονες στο μυαλό μου.

Μα που κολλάνε τα μπισκότα λοιπόν, μας ζάλισες!

Μέσα σε όλες αυτές τις αναμνήσεις θυμάμαι τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και τα στολίδια που έχουν περάσει από το πατρικό μου... και γελάω!

Σίγουρα θα τα θυμάστε (η γενιά μου), δεν ξέρω πώς να τα περιγράψω... Καταρχάς, είχαμε ασημί (!) δέντρο για κάποια χρόνια... Εντελώς disco δηλαδή!!! Και έπειτα εκείνα τα οβάλ στολίδια που είχαν σχήμα "σταγόνας", είχαν βαθούλωμα στο κέντρο τους με ανάγλυφο σχέδιο, σε κάτι τρελά έντονα χρώματα, φούξια, ασημί, πράσινα, πορτοκαλί. Μήπως αναπαριστούσαν ρόδια; Οι χρυσές κουκουνάρες και οι κατακόκκινες καμπανούλες;;; Εκείνες οι εύθραστες διαφανείς μπάλες με ζωγραφιές και χρυσόσκονη που έβλεπες το συρματάκι στο εσωτερικό τους;;;

Με τα vintage μπισκότα μου θέλω να τιμήσω τα 90's Χριστούγεννα της παιδικής μου ηλικίας.

Εύχομαι μέσα από τις δικές μου μνήμες να θυμηθηκατε και εσείς κάτι όμορφο από τα παιδικά σας Χριστούγεννα.

Τι θα χρειαστούμε:

Ακολούθησα την κλασική συνταγή για μπισκότα βουτύρου που είναι ιδανικά για στόλισμα με ζαχαρόπαστα. Αξιοποίησα περσινή αγορά κουπάτ που θυμίζουν κάπως εκείνα τα vintage στολίδια.

Τέλος, χρειάστηκα τις καραμέλες της παιδικής μου ηλικίας (τότε, η ζάχαρη και τα γλυκά ήταν άφθονα στην καθημερινότητά μας), μικρότερα κουπάτ σε διάφορα σχέδια, σπάγγο, φαντασία, χριστουγεννιάτικη μουσική συνοδεία και το καλύτερο, παιδικά χεράκια που γεμίζουν τις δημιουργίες μου με μαγεία.

Η διαδικασία μέσα από φωτογραφικό υλικό:

vintage κουπάτ, ζύμη μπισκότων και καραμέλες πολύχρωμες θρυμματισμένες:

τα μικρότερα κουπάτ και οι καραμέλες θα μας βοηθήσουν να σχηματίσουμε το "γυάλινο εφέ" στα μπισκότα μας:

γέμισα τις τρύπες με τη θρυμματισμένη καραμέλα (αν και διαπίστωσα ότι στα περισσότερα χωρούσε και όλοκληρη καραμέλα) και έκανα από μία μικρή τρυπούλα στα στολίδια για να περάσει ο σπάγγος: